Son

Güzel,

Her şey güzel olmak zorunda değil, kızım.

Bazen acıtmalı hayat.

Yüreğine ağrılar sokmalı sevgiden.

Ağlatmalı seni yorgun düşmekten,

O kargaşada öğrenmelisin bir şeyler.

O kargaşada hissetmelisin yeniden.

Akıp giden bu nehir,

Bir gün kupkuru çöllerde son bulacak.

Yok olan saf suyu araman yıllarını alacak.

Bitkin düştüğün zaman kalabalıktan,

Gökleri getir aklına.

Mavi,

Kırmızı ve sarının karışımını...

Herkesi meraklandıran günbatımı gelsin,

O güzel kalbine.

Durgun okyanusları aştığını düşün.

En tıkandığın anlarda,

Yıldızlarda kopan ateşleri düşün.

Ya yok olsaydın bir boşlukta?

Bir başına ve yalnızken,

Ya ağlasaydın aşksızlıktan?

Hayat;

Hep güzel bitmek zorunda değil, kızım.

Bir gün ulaştığında sonsuz derinlere,

Dolaştığında okyanusun susuz caddelerinde,

Anlayacaksın, hayat ne? ve Nerede?

Yukarılarda bir yerde,

Görülmesi gereken güzel yerler var.

Sen de sıkıldığında bu kafesten

Merak edip gideceksin oralara.

Alıp yanına keşkelerini,

Boğulacaksın mavi bulutlarda.

Yaşam;

Hep kolay olmayabilir,kızım.

Onu çekilebilir yapan,

Senin kalbindeki yaralardır.

Gözyaşlarına rağmen gülmeye,

Düşünmeye, öğrenmeye, öğretmeye

Çabaladığın anlardır.

Her şeye rağmen,

Yaşamak için çaba sarf ettiğin zamanlardır.

O çöllere vardığında güzel kızım,

Ağlayacaksın.

Çölleri yeşertmek için ağlayacaksın.

Kalbin yeşerecek,

Ama zaman dolmuş olacak kızım.

Henüz erkenken,

O sularda yaşamayı öğren.

Ağla, sev, hüzünlen,

Canını yak.

Ama kurak çölleri getirme yarınlarına.

Bu dünya,

Hiç yüzüne gülmeyebilir kızım.

Endişelenme.

Sen hep ona fıkralar anlatmayı dene.

Bu dünyayı çekilebilir hale getiren,

Senin gösterdiğin çabadır.

Yaşanılabilir bir dünya yaratan,

Senin gözlerindeki aşktır,kızım.

Her son güzel olmayabilir,

O sonlara giden toprakları yol yapan,

Senin dizlerindeki yaralardır.

Güzel kızım;

O sonlarla büyümek bize bahşedilen bir armağandır.