ADAMLAR

Bulutların üstüne dağlar konsa,

Yüküm ağır gelir eteklerine.

Tanrı ağlar benim yerime,

Kader kime ve neye?

Rüzgarları çağıran ağaçlar,

Yapraklarını salar huzura.

Taşralar örer tüm şehir.

Ve ışıklar söner gözyaşlarıyla.

Sabahın arsızlığı yorgunlukları bağlar.

Ellerinden kan çıkar yorganların.

Kötülüğe alışınca, umutlar

Yok olur bağrında huzurun.

Tepkisi ne olur yalnızlığın,

Bu vicdansız insanlığa.

Kelimeler bile dayanamaz,

Ağlar duygusuz adamlara.

Solgun yüzlerin belli sebebi,

Bu dağların kurak etekleri.

Göletler oluşur kalbimde,

Suyum serin dondurur bedeni.

Şimdi birkaç mısrada aramak aşkı,

En çaresiz vaktidir sayfaların.

Dibe vurmuşluklar ve haykırışlar,

Ağlatır vicdan yoksunu adamları.

Hak etmeyene ölüm sancısı,

Bir ayrılığın buruk varlığı.

Tanrı bu kez bana ağladı.

Kader dediği ne işe yaradı?

Yumruk yumruğa kavgalar,

Dindiremez tüm acıyı.

Birkaç kelime yeterdi oysa,

Bırakıp gitmeye kadınları.

Oyalar bakışlar ve arsız duygular

İdareten yol gösterir bencilliğe.

Ve bir gece Tanrı,

Tüm vicdansızlığa rağmen, affetti adamları.