BİR VAZGEÇME ANI

Bu dağlar taşları bir daha görmesem,

Etmem şikayet Tanrı’ya.

Alsa yanına gür yaprakları,

Aşıklar koklar yanında.

Gece alaca karanlık saatlerini görmesem,

Anlamam yılın hangi mevsimi.

Anlamam bütün acıları,

Kalbimi, kırıkları..

Yıllar geçse dinecek tüm yalnızlık.

Bu melankoli dağları eriyecek eteklerinden.

Alacak sessizliği, yorgunluğu.

Ve bağıracak Tanrı, henüz vakit varken.

Çağırır beni bu boşluk.

Yıldızlar kadar varız hayatta.

Değer tane tane rüzgarlar,

Tam o an ağladı bütün yalnızlar.

Bir vazgeçme anıdır benimkisi.

Tüm insanlıktan ve Tanrı’dan.

Bir vazgeçme anıdır benimkisi,

Kendimden ve bu boşluktan..